Από την Meriç Özgüneş, ULG Συντονίστρια, ROOF, Αναπτυξιακή Μείζονος Αστικής Θεσσαλονίκης, Τμήμα Κοινωνικής Ένταξης και Κοινωνικών Υπηρεσιών
Ιούλιος 2020
Την περίοδο 2017-2018, όταν ο Δήμος Θεσσαλονίκης, με την υποστήριξη του Δικτύου URBACT Arrival Cities((http://urbact.eu/arrival-cities)) συν-σχεδίαζε μαζί με ενδιαφερόμενους φορείς της πόλης το Ολοκληρωμένο Σχέδιο Δράσης για την Ένταξη Προσφύγων και Μεταναστών (Integrated Action Plan for the Integration of Refugees and Migrants)((Για τη σύνοψη του σχεδίου δράσης, δείτε http://urbact.eu/sites/default/files/media/iap_thessaloniki_arrival_cities.pdf)), η πίεση στην αγορά ακινήτων ήταν ήδη ορατή. Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας του συμμετοχικού σχεδιασμού γινόταν ολοένα και πιο σαφές ότι η πρόσβαση σε ικανοποιητική και αξιοπρεπή στέγη, καθώς και τα μέτρα για τη διασφάλιση της δίκαιης πρόσβασης στη στέγαση, θα έπρεπε να αποτελέσουν μέρος της στρατηγικής του Δήμου που θα αφορά όχι μόνο για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, αλλά ένα συνεχώς αυξανόμενο και ποικίλο πληθυσμό της Θεσσαλονίκης και θα συμπεριλαμβάνει τη επανένταξη του άστεγου πληθυσμού, καθώς και την καταπολέμηση της στεγαστικής επισφάλειας και του κινδύνου της αστεγίας για τα νοικοκυριά χαμηλού εισοδήματος. Η πορεία αυτή, με τις ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού να εξαρτώνται από τις προσωρινές λύσεις των ξενώνων, σε συνδυασμό με μια ολοένα και πιο περιορισμένη αγορά ακινήτων, οδήγησε τον Δήμο Θεσσαλονίκης στην επιδίωξη συνεργασίας με άλλες 8 πόλεις της Ε.Ε. στο πλαίσιο του δικτύου URBACT ROOF((http://urbact.eu/roof)), βοηθώντας την πόλη να ξεκινήσει μια διαδικασία εκπόνησης ενός Σχεδίου Δράσης για την προώθηση της προσιτής κατοικίας, την καταπολέμηση της αστεγίας((Το δίκτυο ROOF τον ορισμό της αστεγίας του ETHOS light για τους σκοπούς της συλλογής δεδομένων: http://www.feantsa.org/download/fea-002-18-update-ethos-light-0032417441788687419154.pdf)) και την υιοθέτηση του μοντέλου Housing First((Housing First, Peer Review in Social Protection and Social Inclusion, 2016, European Commission)) και Housing Led policies((http://housingfirsteurope.eu/research/housing-first-housing-led-solutions-rough-sleeping-homelessness/)). Ο Δήμος Θεσσαλονίκης όρισε την Αναπτυξιακή Μείζονος Αστικής Θεσσαλονίκης (ΜΑΘ)((Η Αναπτυξιακή Μείζονος Αστικής Θεσσαλονίκης (ΜΑΘ) αποτελεί αναπτυξιακή διαδημοτική εταιρεία 11 τοπικών αυτοδιοικήσεων που καλύπτει την ευρύτερη μητροπολιτική αστική περιοχή της Θεσσαλονίκης και άλλους φορείς του ευρύτερου δημόσιου τομέα και οργανώσεις της πόλης (Γενικός Διευθυντής, Χρυσόστομος Καλογήρου, c.kalogirou@thessaloniki.gr και Ozgunes@mdat.gr))) ως τον επιχειρησιακό βραχίωνα για το σχεδιασμό και την εφαρμογή του Σχεδίου Δράσης((Εκ μέρους του Δήμου Θεσσαλονίκης, το Τμήμα Επιχειρησιακού Σχεδιασμού και Προγραμματισμού είναι η Δημοτική υπηρεσία που είναι υπεύθυνη για το συνολικό προγραμματισμό της παρέμβασης (Υπεύθυνος Επικοινωνίας: Ανδρέας Καραδάκης, Συντονιστής του Έργου ROOF, a.karadakis@thessaloniki.gr))).
Ως βάση τεκμηρίωσης για την ανάπτυξη του Σχεδίου Δράσης στο πλαίσιο του δικτύου ROOF και για το δικαίωμα στη στέγη για τις ευάλωτες ομάδες αλλά και το γενικό πληθυσμό, η ΜΑΘ ξεκίνησε τη διενέργεια μιας βασικής μελέτης σε ολόκληρο το εύρος της πόλης σχετικά με την προσιτή και την κοινωνική κατοικία((Η βασική μελέτη χρηματοδοτείται από το Open Society Foundations και υλοποιείται στο πλαίσιο του προγράμματος που διαχειρίζεται η ΜΑΘ με τίτλο “Τεχνική Βοήθεια προς το Δήμο Θεσσαλονίκης για την εφαρμογή Ολοκληρωμένου Σχεδίου Δράσης για την Ενσωμάτωση των Μεταναστών και Προσφύγων”)). Η μελέτη έχει ως στόχο την παροχή μιας λεπτομερούς εικόνας γύρω από την αγορά ακινήτων και τη στεγαστική αδικία (λόγω των συνθηκών στέγασης, του υψηλού κόστους της κατοικίας, του χωρικού στιγματισμού και της περιθωριοποίησης) που επηρεάζουν τους κατοίκους σε σχέση με την απόλαυση μιας σειράς άλλων βασικών δικαιωμάτων (μεταξύ άλλων το δικαίωμα στην εκπαίδευση, τα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτιστικά δικαιώματα). Υπάρχει μια σειρά παραγόντων που συμβάλλουν στην αυξανόμενη ανησυχία ότι οι παλιές και οι νέες κοινότητες και αντίστοιχα οι παλιοί και νέοι κάτοικοι της πόλης δεν έχουν ισότιμη και βιώσιμη πρόσβαση σε στεγαστικές λύσεις, γεγονός το οποίο θέτει σε κίνδυνο τις προοπτικές αξιοπρεπούς διαβίωσης και κοινωνικής συμπερίληψης. Η Θεσσαλονίκη βιώνει ένα παρόμοιο φαινόμενο με την Ευρώπη, το οποίο αναγνωρίζεται ευρέως ως στεγαστική κρίση, η οποία επηρεάζει περισσότερο τους πιο ευάλωτους((http://www.eesc.europa.eu/en/news-media/press-releases/we-need-eu-strategy-social-and-affordable-housing-says-eesc)).
Ενώ υπάρχουν συγκεκριμένοι διαρθρωτικοί λόγοι πίσω από την στεγαστική κρίση στην Ευρώπη, θα εστιάσουμε στις ιδιαιτερότητες και την απόκριση του Δήμου Θεσσαλονίκης. Παρότι, σε σύγκριση με άλλες χώρες της Ε.Ε. η Ελλάδα παρουσιάζει υψηλό ποσοστό ιδιοκατοίκισης, παράλληλα, δεν διαθέτει αποθέματα κοινωνικής κατοικίας ούτε κάποιον φορέα που να σχεδιάζει και να εφαρμόζει οριζόντιες πολιτικές στέγασης((Σημειώστε ότι από εννοιολογικής απόψεως πολλά προγράμματα που παρέχουν στέγη σε ευάλωτες ομάδες με τον έναν ή τον άλλο τρόπο βαφτίζονται «κοινωνική κατοικία», συμπεριλαμβανομένων αναφορών στην προσωρινή στέγαση των αιτούντων άσυλο ως κοινωνική στέγη. Ωστόσο, η κοινωνική στέγη δεν είναι ένας ευρύς όρος που αφορά κάθε τύπο στέγασης που παρέχεται σε ευάλωτες ομάδες. Χρησιμοποιούμε τον ορισμό που παρέχεται από το Housing Europe που ορίζει την κοινωνική στέγη ως οικία προς ενοικίαση ή προσχώρηση στην ιδιοκτησία για την οποία υπάρχουν καθορισμένοι κανόνες που διέπουν την πρόσβαση σε νοικοκυριά με δυσκολίες στην εύρεση στέγης. Βασικά στοιχεία της κοινωνικής στέγης είναι: η προσιτή τιμή, η ύπαρξη κανόνων για την κατανομή των κατοικιών, ένας ισχυρός σύνδεσμος με τις δημόσιες πολιτικές σε τοπικό επίπεδο, η ασφάλεια της κατοχής, τα πρότυπα ποιότητας και η ισχυρή συμμετοχή των δικαιούχων. Δείτε επίσης Anna Granath Hansson & Björn Lundgren, 2019, Defining Social Housing: A Discussion on the Suitable Criteria, Housing, Theory and Society, 36:2, 149-166, DOI: 10.1080/14036096.2018.1459826)),((Ο Οργανισμός Εργατικής Κατοικίας (ΕΟΚ) ο οποίος εφάρμοζε κοινωνικές πολιτικές στέγασης στο παρελθόν (έχοντας διαφορετικές προσέγγιση για τη παροχή κατοικίας) καταργήθηκε το 2012)). Το ζήτημα της πρόσβασης στη στέγη βασίζεται πρωτίστως σε μια επιδοματική πολιτική και στην περίπτωση της αστεγίας, βασίζεται κυρίως στους ξενώνες αστέγων και στην προσωρινή διαμονή.
Τα αυξανόμενα ενοίκια των τελευταίων ετών και η έλλειψη οικονομικά προσιτής κατοικίας υπήρξαν ιδιαίτερα επιζήμια για τα νοικοκυριά χαμηλού εισοδήματος. Σύμφωνα με στοιχεία σε εθνικό επίπεδο από το EU – SILC, ενώ το ποσοστό υπερφόρτωσης του κόστους στέγης για τα νοικοκυριά χαμηλού εισοδήματος (τα νοικοκυριά που ξοδεύουν περισσότερο από το 40% του διαθέσιμου εισοδήματος τους για τα κόστη στέγασης) στην Ελλάδα ήταν το 2010 στο 60%, ο δείκτης αυτός έφτασε το 2018 στο 90.7%, το υψηλότερο ποσοστό απ’ όλα τα κράτη μέλη της Ε.Ε.((EU SILC δεδομένα για το εισόδημα και τις συνθήκες διαβίωσης: http://ec.europa.eu/eurostat/web/income-and-living-conditions/data/database)). Πέραν των διαρθρωτικών λόγων πίσω από τη συρρικνούμενη αγορά ακινήτων, μια σειρά πρόσφατων παραγόντων είτε επηρέασαν τη διαθεσιμότητα προσιτής στέγης είτε είχαν ως αποτέλεσμα συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων να βιώσουν τον αποκλεισμό από την στέγη, ακόμη και αν λαμβάνουν επιδόματα, μια κατάσταση η οποία επιδεινώθηκε από την έλλειψη προσιτής στέγης:
-
- Πλατφόρμες βραχυπρόθεσμης ενοικίασης, όπως το Airbnb, οι οποίες μείωσαν τη διαθεσιμότητα των κατοικιών στις κεντρικές περιοχές της πόλης, οδηγώντας επίσης σε έξωση των ενοικιαστών από ολόκληρες κτιριακές μονάδες με την αιτιολογία της προγραμματισμένης ανακαίνισης μεγάλης κλίμακας σε επίπεδο κτιρίου ή των έργων εξευγενισμού στις αστικές γειτονιές (το φαινόμενο αυτό ονομάζεται ‘renovictions’).
- Αύξηση της ζήτησης για οικιστικές μονάδες από προγράμματα προσωρινής στέγασης για ευάλωτες ομάδες, αιτούντες άσυλο και πρόσφυγες όπως τα προγράμματα ESTIA και HELIOS, που έχουν ως στόχο την υποστήριξη των ευάλωτων αυτών ομάδων.
- Η παρέμβαση στον τομέα της πρόσβασης στη στέγη περιορίζεται στη διαμεσολάβηση κατά την ενοικίαση, ενώ παρουσιάζεται έλλειψη παρεμβάσεων που να συμβάλλουν στο να ξεπεραστούν τα εμπόδια που εντοπίζονται στην ιδιωτική αγορά ενοικίασης κατοικιών και σχετίζονται με την ποιότητα, την προσιτή τιμή και τις διακρίσεις.
- Η έλλειψη επενδύσεων για τη δημιουργία νέων οικιστικών μονάδων σε συνδυασμό με τη γήρανση των υφιστάμενων αποθεμάτων και τις κλειστές κατοικίες((Σύμφωνα με τα αρχικά στοιχεία και εκτιμήσεις από τη βασική μελέτη της ΜΑΘ, μόνο στο Δήμο Θεσσαλονίκης ο αριθμός των ακινήτων εκτός του ηλεκτρικού δικτύου την τελευταία δεκαετία είναι 38.000. Ακόμη και αν θεωρήσουμε ότι ορισμένα έχουν επιστρέψει στην αγορά με άλλους παρόχους ηλεκτρικής ενέργειας και άλλα δεν είναι κατάλληλα για κατοικία (καταστήματα, υπόγεια), η ρεαλιστική εκτίμηση εξακολουθεί να είναι ότι πάνω από το 60% θεωρούνται άδειες ιδιοκτησίες κατάλληλες προς κατοίκηση.)).
- Η αυξημένη ζήτηση στην αγορά ενοικίασης κατοικιών λόγω των επικείμενων πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας, των επισφαλών δανείων, της ώθησης των πρώην ιδιοκτητών κατοικιών προς την ιδιωτική αγορά ενοικίασης, της πίεσης που ασκείται από την ήδη υπάρχουσα έλλειψη προσφοράς.
- Η διακοπή της υποστήριξης των αναγνωρισμένων προσφύγων σε θέματα στέγασης. Οι αιτούντες άσυλο, αφού αναγνωριστούν ως πρόσφυγες υποχρεούνται να εγκαταλείψουν τον χώρο όπου διαμένουν προσωρινά μετά από προειδοποίηση ενός μήνα. Είναι αντιμέτωποι με ένα περιορισμένο δίχτυ ασφαλείας για τη διασφάλιση λύσεων σε σχέση με τη στέγαση και με σοβαρά εμπόδια πρόσβασης στις διαθέσιμες επιδοτήσεις για τη στήριξη των νοικοκυριών, δηλαδή στο επίδομα ενοικίου((Η πρόσβαση στην επιδότηση προϋποθέτει τη πενταετή μόνιμη διαμονή στη χώρα.)) και στο ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα((Η πρόσβαση απαιτεί ένα συμβόλαιο ενοικίασης 6 μηνών στο όνομα του δικαιούχου.)).
Η εικόνα αυτή, με τους ανησυχητικούς αριθμούς ατόμων που αντιμετωπίζουν συνθήκες αποκλεισμού από την στέγη, οδήγησε την ΜΑΘ να αναζητήσει τρόπους με τους οποίους θα μπορέσει να ενσωματώσει διαρθρωτικές παρεμβάσεις στη διαδικασία ανάπτυξης του Σχεδίου Δράσης του Δήμου Θεσσαλονίκης στο πλαίσιο του δικτύου ROOF.
Στο πλαίσιο αυτό την προσεχή περίοδο σχεδιάζεται:
-
- Η υιοθέτηση καινοτόμων λύσεων αντιμετώπισης του ζητήματος του στεγαστικού αποκλεισμού οι οποίες είναι προσαρμοσμένες το πολιτικό και νομικό πλαίσιο της Ελλάδας, εστιάζοντας στην προσαρμογή του μοντέλου του φορέα παροχής κοινωνικής κατοικίας, στο τοπικό πλαίσιο((http://www.feantsa.org/download/2012_06_22_sra_final_en-2-2292903742234225547.pdf)).
- Ο σχεδιασμός ενός επιχειρηματικού σχεδίου για το φορέα παροχής κοινωνικής κατοικίας υπό την ΜΑΘ, η οποία θα μπορεί να διαχειριστεί το οικιστικό απόθεμα και να προσφέρει οικονομικά προσιτές κατοικίες στην αγορά, αξιοποιώντας δεδομένα που παρέχονται από την βασική μελέτη.
- Η σύλληψη ενός καινοτόμου συστήματος χρηματοδότησης για τον φορέα παροχής κοινωνικής κατοικίας που θα αναπτύσσει κίνητρα για τους ιδιοκτήτες, όπως μειώσεις δημοτικών φόρων, ανακαινίσεις κατοικιών χρησιμοποιώντας, μεταξύ άλλων, το εθνικό πρόγραμμα χρηματοδότησης για παρεμβάσεις εξοικονόμησης ενέργειας((http://exoikonomisi.ypen.gr/to-programma)). Ενώ τα εθνικά προγράμματα και οι επιχορηγήσεις θα είναι σημαντικά για να εκκινηθεί ο φορέας παροχής κοινωνικής κατοικίας, μακροπρόθεσμος στόχος είναι ο φορέας αυτός να καταστεί αυτοχρηματοδοτούμενος, χρηματοδοτώντας τις δραστηριότητες τους μέσω μικτών μεθόδων.
- Η χρήση του χρηματοδοτικού μέσου για τις δράσεις μικρής κλίμακας (small scale actions) στο πλαίσιο του ROOF και η χρήση της τεχνογνωσίας των μελών του ROOF για: την εφαρμογή στρατηγικών προσέγγισης για τον εντοπισμό οικιστικών μονάδων τις οποίες θα διαχειρίζεται ο φορέας (Λιέγη), στρατηγικές για την επανένταξη των κενών ακινήτων στην αγορά (Γλασκώβη), την ένταξη δημοτικών και δημόσιων ακινήτων στην αγορά προσιτής κατοικίας (μέλη του δικτύου ROOF), τον σχεδιασμό κριτηρίων παροχής κοινωνικής κατοικίας (Πόζναν και μέλη του δικτύου ROOF), την πιλοτική εφαρμογή και δοκιμή του πρότζεκτ Housing First (Μπράγκα) με άστεγο πληθυσμό (Όντενσε, Γάνδη, Μητροπολιτική Τουλούζη, Γλασκώβη).
- Η καθιέρωση διαύλων για παραπομπές από τον φορέα παροχής κοινωνικής κατοικίας προς τις υφιστάμενες δημόσιες υπηρεσίες όπως οι υπηρεσίες στήριξης της απασχόλησης, οι ψυχοκοινωνικές υπηρεσίες κ.λπ. χωρίς τη δημιουργία ενός ποφλόλυκα υπηρεσιών εντός του φορέα, αλλά με την ταυτόχρονη δυνατότητα παροχής βασικών υποστηρικτικών υπηρεσιών, κυρίως υπηρεσιών μεσιτείας.
Είναι ευρέως αναγνωρισμένο ότι περιορίζοντας τις πολιτικές στέγασης στα στεγαστικά επιδόματα και στη στεγαστική υποστήριξη, δημιουργούνται αδιέξοδα ή στην καλύτερη των περιπτώσεων συμφορήσεις, λόγω της έλλειψης “Move-on Housing” για την υποστήριξη των εξυπηρετούμενων ώστε να μεταβούν από την προσωρινή διαμονή σε μια μακροπρόθεσμη αυτόνομη κατοικία και ζωή, είτε πρόκειται για υπνωτήρια αστέγων ή για προσωρινή στέγη για αιτούντες άσυλο εις βάρος πιο μακροπρόθεσμων λύσεων στέγασης για τους πιο αποκλεισμένους. Οι επιδοτήσεις τύπου επίδομα ενοικίου, η διαμεσολάβηση κατά την ενοικίαση και άλλες παρόμοιες παρεμβάσεις αγνοούν διαρθρωτικούς παράγοντες που διαιωνίζουν τον αποκλεισμό από την αγορά ακινήτων, δηλαδή την έλλειψη κατοικιών σε προσιτές τιμές. Τα κοινωνικά προγράμματα για την επανένταξη των αστέγων, τη στέγαση των αιτούντων άσυλο και των προσφύγων, τα στεγαστικά προγράμματα για τους Ρομά και μια σειρά άλλων προγραμμάτων για τα νοικοκυριά χαμηλού εισοδήματος τα οποία σχετίζονται με την στέγαση, βασίζονται σχεδόν αποκλειστικά στην ιδιωτική αγορά ενοικίασης. Ακόμη και όσα προγράμματα δεν συμπεριλαμβάνουν τη συνιστώσα της στέγασης αλλά έχουν ως στόχο την καταπολέμηση της φτώχειας, το κόστος που αφορά στη στέγαση, οι διακρίσεις και ο αποκλεισμός από την αξιοπρεπή στέγη παραμένουν παράγοντες κινδύνου για την επίτευξη βιώσιμων αποτελεσμάτων.
Προκειμένου να δοκιμαστούν οι πιο καινοτόμες προσεγγίσεις για την καταπολέμηση της αστεγίας, που θα ανταποκριθούν στα μεταβαλλόμενα πρότυπα πολιτικής για την καταπολέμηση του αποκλεισμού και της αστεγίας, όπως το μοντέλο Housing First, είναι απαραίτητο ένα προσιτό, προσβάσιμο και ισόρροπο απόθεμα κατοικιών. Πρέπει να έχουμε επίγνωση του γεγονότος ότι η παρέμβαση αυτή σχεδιάζεται για να εφαρμοστεί σε μία χώρα όπου δεν υπάρχει απόθεμα κοινωνικής κατοικίας και καμία κρατική υπηρεσία που να είναι υπεύθυνη για την εφαρμογή οριζόντιων και διαρθρωτικών πολιτικών στέγασης. Γι’ αυτό ακριβώς, σε ένα πλαίσιο όπου ο ιδιωτικός τομέας ενοικίασης αποτελεί την κύρια πηγή αποθέματος κατοικιών, όπου υπάρχει μία άβυσσος μεταξύ της προσφοράς και της ζήτησης, καθώς και συγκεκριμένα εμπόδια, όπως ο διαχωρισμός και οι διακρίσεις κατά των ευάλωτων ομάδων σε σχέση με την πρόσβαση στη στέγη, η επένδυση σε έναν φορέα παροχής στέγης γίνεται κρίσιμη.
Η παρέμβαση, όπως περιγράφεται στο παρόν σημείωμα, βασίζεται στην ιδέα του κύκλου της καινοτομίας μέσω προσεγγίσεων από τα κάτω, εμπνευσμένες από ελπιδοφόρα παραδείγματα που εφαρμόστηκαν σε πόλεις και περιοχές της Ε.Ε., όπως στη Φλάνδρα όπου το μοντέλο των φορέων παροχής κοινωνικής κατοικίας, μια καθαρά λαϊκή πρωτοβουλία, οι οποίοι σταδιακά αναπτύχθηκαν κατά την δεκαετία του 1970 ως ανταπόκριση στην έλλειψη υπηρεσιών καταπολέμησης της αστεγίας από τους παρόχους υπηρεσιών για αστέγους, αναβαθμίστηκε από μια από τα κάτω πρωτοβουλία σε αναπόσπαστο μέρος της στεγαστικής πολιτικής του Βελγίου, καθώς θεωρήθηκε ότι παρέχει μια επιτυχημένη απάντηση για την υποστήριξη των ατόμων που εγκαταλείπουν την κατάσταση της αστεγίας και μετακινούνται σε μακροχρόνια στέγη με ασφαλή μίσθωση. Αυτοί οι φορείς μισθώνουν κατοικίες από ιδιώτες ιδιοκτήτες παρέχοντας ορισμένα κίνητρα ώστε να δοθούν τα ακίνητα σε προσιτές τιμές σε ευάλωτους ενοικιαστές.
Οι πρώτοι φορείς παροχής κοινωνικής κατοικίας που ιδρύθηκαν τη δεκαετία του 1970 δοκιμάστηκαν με πιλοτική επιχορήγηση η οποία δόθηκε από την κυβέρνηση τη δεκαετία του 1990 και εν συνεχεία αναγνωρίστηκαν νομικά μέσω μιας στεγαστικής νομοθεσίας η οποία συνοδευόταν από χρηματοδότηση το 1997((Για λεπτομερείς πληροφορίες σχετικά με την περίπτωση των κοινωνικών φορέων ενοικίασης, δείτε: Good Practice Briefing, Social Rental Agencies: An Innovative Housing-led response to Homelessness, FEANTSA, May 2012, http://www.feantsa.org/download/2012_06_22_sra_final_en-2-2292903742234225547.pdf)). Παρόμοια μοντέλα έχουν εφαρμοστεί σε μια σειρά άλλων χωρών της Ε.Ε., σε ένα πλαίσιο όπου παρατηρείται μία ευρεία μείωση κεφαλαιακών επενδύσεων σε κοινωνικές κατοικίες σε όλες τις χώρες της Ε.Ε.((π.χ Agences Immobilière à Vocation Sociale (AIVS) στη Γαλλία.)).
Συγκεντρώνοντας τεχνογνωσία από ευρωπαϊκές χώρες μέσω του δικτύου ROOF, ενώνοντας τις δυνάμεις τους με τοπικούς ενδιαφερόμενους φορείς, κινητοποιώντας την ανάπτυξη τοπικών πολιτικών βάσει στοιχείων και δεδομένων, ο Δήμος Θεσσαλονίκης μαζί με την ΜΑΘ στοχεύει στην παροχή λύσεων σε διαρθρωτικούς παράγοντες που οδηγούν στην αστεγία ((Ανάμεσα στους στόχους και την επίτευξη του “functional zero (rare, brief and non-recurrent) homelessness”.)) στην οικοδόμηση σχέσεων και τη διερεύνηση συνεργιών μεταξύ των δράσεων υποστήριξης και των συστημάτων, επιδιώκοντας την παροχή ολιστικών λύσεων σε σχέση με την ελλιπή πρόσβαση στο δικαίωμα στη στέγη και τον αποκλεισμό από τη στέγαση.
*Οι απόψεις που εκφράζονται στο παρόν έγγραφο είναι της συγγραφέως και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις του φορέα με τον οποίο συνδέεται η συγγραφέας.
